หลังจากที่ความสัมพันธ์ระหว่างเราถูกกันโดยกระจกแห่งความสับสน สิ่งที่เธอขอจากผมในวันนั้น ก็เธอต้องการเวลา...............
โดยปกติแล้วทุกๆ วันที่เธอมีเรียน ผมก็มังจะไปรับเธอที่มหาลัย แต่เมื่อบางสิ่งบางอย่าง เปลีียนไป การกระทำต่างๆ ก็ต้องถูกทบทวนก็แสดงออกทุกครั้ง..... แม้กระทั้ง การจะนั่งรถไปส่งเธอที่บ้านเหมือนเมือก่อน มันก็ทำให้ผม หนักใจได้เช่นกัน
มีอยู่วันหนึ่ง ผมก็ขอเธอว่าจะไปรับที่ มหาลัย เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธความหวังดีของผม พอได้เวลาเลิกเรียนของเธอแล้ว ตอน สามทุ่ม ผมก็ไป รอเธอที่ เดิม วันนั้นเป็นวันที่ เธอออกมาช้าหน่อย ช้่าไป ประมาน 15 นาที..... พอเธอเจอผม เธอก็ขอโทษที่ทำให้รอ แล้วก็ยิ้มให้ ..... การได้เห็นรอยยิ้มเธอสำหรับผมมันทำให้โลกสดใส จุดๆ นี้แล้วยอมทุกอย่าง พอเดินไปสักพัก เธอก็ถามผมว่า รอนานไหม....
ผมไม่ได้ตอบเธอครับ แต่ผมถามตัวผมใจตัวเองอีกครั้ง ด้วยคำถามที่้เปลี่ยนไป คือรอได้ไหม.....?
สิ่งทีใจผมตอบออกมาก็คือ ถ้าต้องรอความรักจากเธอ เหมือนรอรับเธอกลับบ้าน แล้วหน่วยเวลาทีต้องรอจากเิิิดิมที่เป็น นาที เปลี่ยนเป็น นาปี ผมก็จะรอครับ......
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น